അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ

മകനേ...

എന്റെ  അവയവങ്ങൾ 

ഒന്നൊന്നായി   നീ പിഴുതു മാറ്റിയപ്പോൾ,

സകല ചരാചരങ്ങൾക്കുമായി 

ഭാഗിക്കപ്പെട്ട കാലമനസ്സിന്റെ 

സഹനത്തിന്റെ ശാദ്വലങ്ങളിലാണ് 

അഴലിന്റെ നിഴൽത്തുളകൾ വീണത്‌ 

മകനേ...

എന്റെ ശരീരത്തിലേയ്ക്കുള്ള 

ആർത്തിയുടെ ഓരോ അധിനിവേശവും 

കാലത്തിന്റെ തളിർക്കൂമ്പുകളിൽ 

നിന്റെ ദുരയേൽപ്പിച്ച പുഴുക്കുത്തുകളാണ് ...

കാലവളർച്ച മുരടിയ്ക്കും മുമ്പ് 

വെള്ളരിപ്രാവുകളെല്ലാം ചത്തു വീഴും  

ആട്ടിൻത്തോലണിഞ്ഞ 

പഴയ ചെന്നായ പുനർജ്ജനി നേടും ...

മകനേ ...

അമ്മ തീവ്രപരിരക്ഷാ വിഭാഗത്തിൽ 

ജീവനു വേണ്ടിയുള്ള അവസാന കുതിപ്പിലാണ് ..

ഒന്നോർക്കുക ...

നിത്യനിതാന്ത ശൂന്യതയുടെ തമോഗർത്തങ്ങൾ 

ആദ്യം വിഴുങ്ങുന്നതു വെളിച്ചത്തെയായിരിക്കും 

പ്രഹേളികയുടെ പ്രളയ ജലത്തിൽ 

ജീവനു വേണ്ടി ഒന്നു പിടയുവാനുള്ള 

അവകാശം പോലും നിനക്കുണ്ടാവില്ല ..

ഇത്,സ്വയം എഴുതിയുണ്ടാക്കിയ ജന്മപത്രിക !